“ช่วยด้วย! ชิกันต์!” ขณะที่ฉันพยายามกรีดร้อง ความสุขที่ได้วิ่งไปรอบๆ ได้ปล้นฉันไปทั้งตัวและฉันก็ขยับตัวไม่ได้ ในรถไฟฉันขึ้นแบบสบายๆ เรอิโกะไม่สามารถแม้แต่จะขอความช่วยเหลือ และเธอก็ถูกดอกทองล่าเหยื่อ ความโกรธ ความกลัว ความอัปยศอดสู ทุกครั้งที่ย้อนวันวาน อารมณ์ต่างๆ ก็ผุดขึ้นมา อย่างไรก็ตาม ในทางกลับกัน Reiko เองก็สับสนว่าความสุขที่สลักอยู่ในร่างกายของเธอนั้นไม่ถูกลืม Reiko เหนื่อยเป็นครั้งแรกในชีวิตประจำวันเป็นเวลานานเมื่อสามีของเธอไม่สามารถอุ้มเธอได้ และเรอิโกะก็ตัดสินใจขึ้นรถไฟขบวนนั้นอีกครั้งให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อปลอบโยนคนสกปรก